Sot shënohet 94-përvjetori i ndarjes nga jeta të Zef Skiroit, i cili ishte poet, gjuhëtar, folklorist, etnograf, dhe publicist i shquar i botës arbëreshe.
Zef Skiroi u lind në Horën e Arbëreshëve më 10 gusht 1865 dhe vdiq në Napoli, me 17 shkurt të vitit 1927. Atdhetar i madh shqiptar, dijetar dhe koleksionist i traditave poetike arbëreshe, profesor i parë dhe kryetarit i gjuhës shqipe dhe letërsisë në Institutin Oriental të Napolit, që marrin pjesë në mënyrë aktive në gjuhën shqipe.
Veprat kryesore të tij janë: “Mili e Hajdhia”, “Te dheu i huaj” dhe Mino”. “Te dheu i huaj” është një idil i gjatë historik, i qëndisur me elemente të folklorit dhe mitologjisë, që rrëfen për ikjen epike të shqiptarëve të shekullit të pesëmbëdhjetë nga atdheu i të parëve për t’u ngulur në Siçili. Varianti përfundimtar i kësaj vepre iu botua pas vdekjes më 1940. Ndërsa poema “Mili e Hajdhia” është këngë subjektive e Skiroit, ku autori shpalosi emocionet djaloshare, të cilat mbetën esenciale edhe në botimet e mëvonshme, duke qenë vepra më e mirë e rinisë së tij. Poemën “Mino”, Zef Skiroi e shkroi në fund të jetës e të krijimtarisë së tij. Kjo poemë është një elegji me nota autobiografike, në të cilën subjekti lirik vajton vrasjen e djalit të tij Minos, më 1920.
